Onze reis door Thailand begint in Bangkok, waar we als echte Nederlandse meisjes gaan we voor een fietstour van Co van Kessel, door de kleine bruisende straatjes aan het begin van de koele avond. Na een paar dagen Bangkok reizen we naar Kanchanaburi, en vervolgens richting het Noorden via Ayutthaya en Sukhothai.
In Kanchanaburi genieten we vooral van het nabij gelegen Erawan park. Waar je in de prachtige watervallen een heerlijk verkoelende duik kan nemen. Aangezien we vroeg in de ochtend zijn vertrokken om de ergste hitte voor te zijn is het nog heerlijk rustig, en zo heb ik dus de waterval op laag 5 helemaal voor mezelf. Julia klimt ondertussen door naar de grootste waterval op niveau 7. Terwijl ik zit te kijken naar de vissen die de waterval omhoog proberen te springen twijfel ik of ik niet ook naar de 7e waterval had moeten klimmen, maar al snel besluit ik me dat het me echt gestolen kon worden. De klim was niet zwaar, ik voelde me niet moe, de hitte was uit te houden. Maar ik had veel meer zin in een momentje voor mezelf; heerlijk rustig zwemmen en genieten van mijn omgeving. Voor het eerst besef ik me heel bewust dat ik echt voor mezelf op reis ben, en dat dat betekent dat ik kan gaan en staan waar ik wil; maar ook dat ik niks hoef te doen waar ik geen zin in heb en ook niet hoef te vol doen aan andermans verwachtingen. Of in ieder geval, mijn perceptie van andermans verwachtingen, want als ik naar de top was geklommen was dat enkel en alleen geweest omdat ik dacht dat andere me anders als een zwakkeling, opgever of lui persoon zouden zien. Als Julia terug komt en enthousiast haar foto’s laat zien, merk ik trots op dat ik nog steeds achter mijn besluit sta. De waterval is mooi, maar het voelt niet alsof ik iets heb gemist; in tegenstelling, het voelt alsof wanneer ik wel naar de top was geklommen iets zou hebben gemist, namelijk een wel gewaardeerd momentje voor mezelf, bij een paradijselijk rustgevende waterval.
Ayutthaya herinner ik vooral om de heerlijke smoothies. Sukhothai brengt ons prachtige tempels, stoepas, en ruïnes in het door UNESCO beschermde park.
Met een tuktuk, bus, tuktuk, trein, en nog een tuktuk bereiken we binnen een dag Chiang Mai, het meest noordelijke punt van Thailand op onze route. Chiang Mai heeft niet perse MUST-SEE’s. Zo heeft het enkel één gebouw wat regelmatig wordt bezocht, namelijk de tempel bovenop Doi Suthep; een goud kleurige tempel die je bereikt door een trap van maar liefst 206 treden op te lopen. De tempel is voor ons na al dat moois in Myanmar niet echt een hoogtepunt, het uitzicht is daarentegen wel gaaf. Chiang Mai is dus geen stad van de MUST-SEE maar zeer zeker wel van de MUST-DO! Na tientallen foldertjes te hebben bekeken (het aanbod is gigantisch), besluiten we te gaan we voor een dag olifanten knuffelen, een kookcursus, een dag quad rijden door de bergen, en een dag klimmen en klauteren in een gigantisch waterpark!
Je kan natuurlijk niet naar het noorden van Thailand gaan en dan geen olifanten bezoeken. Iedereen die terug komt uit Thailand is vast en zeker eigenaar geworden van zo’n toffe hippie broek met print; en waar ze die ook hebben weten te krijgen, er staan gegarandeerd olifanten op. Olifanten zijn gewoon iconisch hier, maar ook als ze dat niet waren geweest had ik sowieso mijn kans gegrepen om deze prachtige gigantische dieren van heel dicht bij te bekijken. We kiezen voor een dag bij Into The Wild – Elephant camp, een kamp waar drie opvang olifanten vrij rondlopen, nadat ze gered zijn van toeristische attracties waar op ze werd gereden. Hoe leuk het ook is, en hoe groot en sterk de olifanten ook lijken; op hun rug rijden is gewoon niet goed voor ze. Bij het kiezen voor de juiste plek hebben we dus ook goed gekeken naar de ethische gedachte achter de plek, en vele recensies gelezen over hoe de olifanten worden behandeld. Eenmaal daar aangekomen krijgen we een uitleg over waar de olifanten vandaan zijn gekomen, en hoe belangrijk het is dat de toeristen naar dit soort kampen komen, zodat met het geld dat wij neerleggen weer nieuwe olifanten gered kunnen worden. En dat de olifanten het naar hun zin hebben hier in het kamp is overduidelijk; de drie geredde olifanten hebben samen twee baby olifantjes gekregen; de jongste nog maar 4 maanden oud (smelt). De olifanten lopen vrij rond en zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen. Slim als ze zijn kennen ze de hele routine uit hun hoofd; als ze ons naar de bananen-opslagplaats zien lopen staan ze binnen no-time voor de deur. Ook als de bananen op zijn weten ze dat ze vrij zijn om de jungle in te wandelen, waar wij ze naar toe volgen om te zien wat ze van nature eten. We hangen een beetje rond in de jungle tot dat de olifanten besluiten dat ze wel weer genoeg bomen omver hebben geduwd voor vandaag.
Na onze eigen lunch leren we welke natuurlijke planten dienen als medicijnen om de olifantjes gezond te houden. Oh en dat mogen we ze ook nog eens voeren; dit kunnen ze niet vast houden met hun slurf, dus de bedoeling is dat je de volledige bal recht hun mond in mikt. Olifanten hebben een grote mond, oprecht. Vervolgens is het tijd voor het modderen; het modder beschermt ze tegen de zon en alle gekke insecten. De kleine olifant vind het maar een smeerboel en kijkt vanaf een afstandje toe. Hoe jammer ik het ook vind dat ik niet met dat kleine lieve olifantje in de modder kan spelen, ik ben eigenlijk onwijs blij dat niemand haar hier toe forceert. Natuurlijk is het daarna ook tijd om de grote modder klonten van ons af te spoelen, en dat doen we al zwemmend in de rivier. De olifanten zijn onwijs groot en indrukwekkend, maar nog veel meer wanneer ze naast je zwemmen, en je geen idee hebt waar ze die grote sterke benen gaan planten… Gelukkig komen we er ongeplet uit, en voor we het weten is onze volle dag olifantenfun alweer voorbij.
Een andere echt lokale ervaring is het proeven van de Thaise keuken; of nog beter, leren hoe je al die gerechten maakt (en smokkelen met de pittige ingrediënten, want no thanks ik hou alles wat smaakt als vuur liever buiten m’n mond). Vol trots leer ik mijn favoriete maaltijd koken; Stir fried chicken with cashew. Het is nog makkelijker dan ik al dacht, groenten, kip, beetje vissaus, beetje pittig, een paar cashews en ohja een paar lepels suiker. Echt alles wat je hier kan eten of drinken heeft suiker, en ook niet zo’n klein beetje. Ik ben een zoetekauw, maar dit gaat echt te ver… Een gezond vruchtensapje? Daar gaat een halve beker opgeloste suiker in. Brood? Dat maken ze zo zoet dat je geen beleg meer nodig hebt. Chocolade? Daarin vervangen ze gewoon de helft van de cacao voor suiker. En dus de saus voor welk gerecht dan ook bevat een lepel of twee aan suiker. Hoe dan ook, mijn favoriete maaltijd kan ik dus ook thuis nog van genieten, of gedurende m’n hele studenten tijd.
De dag erop genieten we van de prachtige natuur in Chiang Mai, al rijdend op een quad. Gas open en gaan, door alle modderpaadjes, over boomstammen heen, en over heuvelige kiezelwegen naar de top. Of naja bijna naar de top, want ineens besluit onze gids dat halverwege het einde is van de tour. “Maar als jullie willen kunnen we nog wel helemaal naar top, dat is nog eens $5 meer per persoon. Niet tegen de mensen bij het kantoortje zeggen hoor, dat is niet goed voor me, we mogen er niet heen met de quads. Betaal me maar als we terug zijn bij het busje..” Ja ja… We gaan naar boven, en besluiten bij het kantoor beneden nog maar eens te vragen wat er precies in de tour zat inbegrepen. Helemaal naar de top dus, zoals het uitzicht op het plaatje in de brochure.. Hey Kees van der Spek als je tijd hebt, misschien eens langs met je programma Opgelicht in het Buitenland? We betalen dus niet de extra kosten, en genieten van het prachtige uitzicht boven aan de berg!
De laatste dag in Chiang Mai spenderen we in de Grand Canyon! Huh? Dat is toch in Arizona, USA? Ja klopt, maar Chiang Mai heeft ook een Grand Canyon. Iets minder “grand” misschien, maar nog steeds onwijs leuk om te bezoeken, want in die Grand Canyon van Chiang Mai ligt een onwijs leuk waterpark, waar we uren lang glibberen, glijden, klimmen en zwemmen! Oh en vliegen niet te vergeten, via een grote hoge trampoline lanceer ik mezelf in de lucht, enkele seconde voordat ik recht naar beneden kom; plons het water in. Maar niet voor lang, want een paar uur later ben ik bezig met het pakken van mijn tas om opnieuw te vliegen. Dit keer niet met een trampoline, maar met een vliegtuig; op weg naar Vietnam. De landing ditmaal ook geen plons in het water, maar gelukkig gewoon met de bandjes op de landingsbaan in Hanoi.
November 5, 2017 at 4:28 pm
Wauw….deze reis is niet alleen iets van de wereld zien maar ook jezelf ontdekken….Geniet ervan meis en doe vooral wat jij wil ….Dikke kus
November 5, 2017 at 4:33 pm
Mooi geschreven weer kanjer.
En een momentje voor jezelf is zeker af en toe goed, ook voor Julia om even tot rust te komen van jou ;-).
Nee hoor, soms is dat even nodig en ja deze reis is niets moet alles mag en dat hebben jullie zelf verdient!
Geniet van het mooie Vietnam,
Papa
November 6, 2017 at 2:34 am
Hahaha en bedankt hé 😉
November 5, 2017 at 4:34 pm
Wat heerlijk om weer te lezen meis. Ik geloof dat ik naast je heb gestaan toen je ging knuffelen met die 🐘. Zo mooi beschreven. Gelukkig hebben jullie ook de tijd om een bijjezelf moment te ervaren. En met een beetje weemoed ben ik aan het beseffen dat ik een hele andere dochter thuis krijg dan toen ze vertrok.
Natuurlijk wel heeeeel positief♥️.
Uitkijkend naar je volgende ervaring zeg ik: Enjoy ♥️
November 6, 2017 at 2:36 am
Nee hoor mam! Ik ben nog steeds die dochter die binnen no time van haar kamer een varkensstal kan maken, en die zal genieten van al die wasjes die voor haar worden gedraaid 😀 Oeh en ik kijk uit naar die boerenkool met rookworst. Zoals ze hier zeggen ben ik nog “Same Same, but different”. Maar vooral same same 🙂
November 5, 2017 at 4:41 pm
Je verhaal was weer fantastich om te lezen! Heb ‘t samen met Opa gelezen, en ook de video van Julia gekeken. Ook heel mooi wat ‘n mooie reis tot nu toe.
Groetjes en ‘n knuffel voor jullie beiden van ons
November 6, 2017 at 2:37 am
Dikke knuffel terug ♥
Fijn dat jullie mee genieten 🙂
November 5, 2017 at 4:52 pm
Merel, ik heb weer genoten van je fantastische verhaal!! Eigenlijk doe je dan je ogen dicht en zie je het voor je…zo n beetje dan hè. Die foto naast die olifant…werkelijk grandioos!! Martijn is niet naar de olifanten gegaan zat vol. Maar dan wel aan een zipline gehangen ook leuk. Nu op naar het mooie Vietnam!! Veel plezier verder!!
November 6, 2017 at 2:38 am
Oh nee wat balen…. Is hij nog in Chiang Mai? Want de tour die wij deden, die we een dag van te voren boekte, zat bij lange na niet vol…. Hele dag, groepje van 6 mensen op 5 olifanten!
November 5, 2017 at 7:59 pm
Hey Merel, wat een mooie ervaring met de olifanten om ze van zo dichtbij te mogen knuffelen. Zo af en toe heb je toch even behoefte aan jezelf heel normaal hoor, hoort er ook bij. En fijn om daar dan ook zo heerlijk van te genieten, blijf dat lekker doen. Wat fijn om jezelf ook goed te gaan leren kennen. Hiervan zul je alleen maar profijt hebben voor de rest van je leven. Blijf lekker genieten.
Groetjes Harria
November 5, 2017 at 8:57 pm
Merel. wat een mooi verhaal, je schrijft het zo boeiend. Hoop nog meer verhalen te lezen. Goede reis naar de volgende bestemming✈ Veel plezier dames Germa
November 5, 2017 at 11:01 pm
Leuk om je verhaal te lezen Merel. Ben erg benieuwd naar jullie kookkunsten 🙂
Liefs
November 14, 2017 at 1:08 pm
Hoi merel
Wat een leuke verhalen over Thailand
Wij herkennen je verhalen wij zijn er afgelopen zomer geweest
Geniet er maar van je hebt het verdient!
Gr Corinne